Ես ամեն օր արթնանում եմ մի տարածքում, որտեղ բոլորը ձևացնում են, որ արթնանալ գիտեն։ Ես էստեղ եղել եմ, ինձ պատմել են։ Ինձ պատմել են գեղեցիկ ընտանիքի մասին, երջանկության ու հավերժության։ Ես սովորել եմ սիրել ՝ առանց ժամկետի, սպասը ուտել ՝ սառը, հայրիկին գրկել ՝ ամուր, մայրիկին սիրել՝ ոչ նրա համար, որ մայրդ է։ Ես անգիր հիշում եմ դետալներ ՝
ծուխ
կարմիր վարագույր
Նրանք
Ծուխ, շատ ծուխ
Նա մեռած է։
Ես ստեղ՝ իրանց հետ եմ անցկացրել նրանց կյանքի վերջին տարիները․ երբ ամեն ինչ էնքան դատարկ էր, որ սիրտդ կխառներ էդ լիությունից։ Ստեղ ծնվել ա իրանց բոհեմը (էս բառը էդ ժամանակներում ակտուալ էր) ու քաղաքի հենց էս հատվածում ՝ իրանք սպանել են իրար։
Ստեղ ես հաստատ եղել եմ, դետալներ եմ հիշում ՝
Ծուխ
Պատերին՝ երևանը մենք ենք
Արևի ծաղիկ
Նրանք ապրում են։
Ստեղի պատերին գրած էր՝ երևանը մենք ենք։ Իրանք չէին ասել, որ երևանն իրենք չեն ու որ երևանը չի մեռնում, երևանն են սպանում։ Իրանք չգիտեին, որ նույն հաջողությամբ՝ Նյու Յորքն իրենք են ու բոլորը թքած ունեն, որ իրենք մեռել են։ Վերջին անգամ ինձ համոզեցի որ էս տեղի հետ ինձ մենակ իրենք են կապում, մեկ էլ յոթ մետրանոց վերմակը, որ երբեք չէր վերջանում․ բայց ժամանակս վերջացավ ու ես ինձ ստիպեցի լքել էդ տեղը, որը ես երբեք չէի տեսել առաջ։
Ես ստեղ ապրել եմ, վաղուց, երբ դեռ չգիտեի որ իմ կյանքն էլ ա վերջանում։ Ես հիշում եմ դետալներ ՝
Ծուխ
Խոհանոց
Փոքր երեխա
Շուռ եկած մոխրաման։
Ես ստեղ ՝ իրանց հետ եմ ծանոթացել քաղաքի անդըրգրաունդ ռեժիսորների հետ, ովքեր դատապարտյալի տրամաբանությամբ սցենար էին շպրտում ՝ դեմքիդ, ոտերիդ տակ, բաժակիդ մեջ ու անկողնուդ վրա։ իրանք իրանց չնկարած կինոները նկարում էին էժան կանանց մարմնին։ էդ տարիներին սպեցիֆիկ մոլուցք կար ՝ կանանց կեսը դերասանուհի էր, մյուս կեսը ՝ ամեն ինչ կաներ, որ դերասանուհի լիներ։ Էս մոլուցքը շատ ուժեղ խաղալիք էր, որ հետո ռեժիսորները խաղան ու ռեժիսորների հետ խաղան։ Սխեման շատ պարզ էր․ իրանք ՝ քեզ ՝ սեքս, դու ՝ իրանց ՝ գլխավոր դեր։ ու հենց էս սխեմայով էլ ստեղծվեց ժամանակակից կինեմատոգրաֆիան։ Ոչ մեկը լիամետրաժ ֆիլմ չէր նկարում․ բոլորը կարճամետրաժ ու բոլորի գլխավոր հերոսը երկար թրաշով հիփսթերոտ տիպ էր (բոհեմին հարիր)։
Ես ստեղ ապրել եմ վաղուց, երբ դեռ հանգերով բանաստեղծություն գրելը մոդա չէր, արդեն ու գրող լինելը ՝ քնից ճիշտ ոտքի վրա արթնանալու հետ ուղիղ համեմատական․ ձախը՝ արձակագիր, աջը՝ չափածո։ Թեմայի ընտրության հարցում շատ մտածելու բան էլ չկար ՝ սեր, կարոտ, հայրենիք՝ հերոսացված հայրենիք։ Հայրենիք որ տարիներ շարունակ հերոսացվել ու շարունակում էր հերոսանալ։ Հայրենիք, որ հետո կոկորդին էր մնացել, կուլ չէր գնում։
Ես էստեղ եղել եմ, ինձ պատմել են։ Ես անգիր հիշում եմ դետալներ ՝
ծուխ
կարմիր վարագույր
Նրանք
Ծուխ, շատ ծուխ
Նա մեռած է։
![[:am]Անի Յավրենց[:ru]Ани Явренц[:en]Ani Yavrenc](http://arvestagir.am/wp-content/uploads/2017/07/Ani-Yav200x200-100x100.jpg){kind=avatar}
Թողնել մեկնաբանություն