2010 թվականը հայկական ռոք երաժշտության մեջ նշանավորվեց «Հայարդ» պրոգրեսիվ մետալ խմբի ստեղծմամբ:Կազմավորումն ու խմբի ակտիվ գործունեության մեկնարկը գրեթե միաժամանակ էին.համերգներ,մասնակցություն ռոք փառատոններին և վերադարձ հաղթանակներով, տեսահոլովակ,եթերներ հեռուստատեսությամբ և ռադիոյով: Այժմ թիմը մասնատված է, կարելի է ասել՝«ընդհատակում»: Չնայած դրան ՝հայարդցիները շարունակում են անհատական գործունեություն ծավալել՝հետագա վերամիավորման հույս թողնելով: Խմբի համահիմնադիր և կիթառահար Անդրե Վարդանյանի հետ խոսեցինք թիմի անցած ճանապարհից,առկա խնդիրներից, հայկական ռոք և մետալ բեմերից:
-Հիմնադրման օրվանից պարբերաբար ելույթ եք ունեցել ակումբներում, ռոք փառատոնների ընթացքում :Մի տարին դեռ չբոլորած ՝ խումբը մենահամերգ ունեցավ:Ու՞ր եք , չկաք:
–Այո՛,մենք վարել ենք շատ ակտիվ երաժշտական կյանք:Բայց, երբ տարիների ընթացքում արածդ աշխատանքը քեզ չի վերադառնում,սկսում են ի հայտ գալ մի շարք խնդիրներ:Դժվար է թիմ «պահելը»,առանց համապատասխան ֆինանսավորման:Հատկապես,որ «Հայարդում» են տարբեր տարիքային խմբի ներկայացուցիչներ , ովքեր ընտանիք պահելու խնդիր ունեն:Հայաստանում շուկան շատ փոքր է,քիչ են ռոք երաժշտություն լսողները,իսկ փառատոններն ու նմանատիպ այլ մեծ համերգները անվճար են:Այժմ աշխատում ենք երգերի ձայնագրման ուղղությամբ,քանի որ անդամներից շատերը երկրում չեն:Այս ամենն էլ բերում է գործունեության պասիվացմանը:
–Կազմը 2010 թ–ից հետո բազմաթիվ փոփոխությունների ենթարկվեց: Ո՞րն էր անկայունության պատճառն իսկզբանե:
–Թիմը ստեղծվեց 2010-ին ՝իմ և Արթուրի կողմից:Սկզբում փոխվեց բասիսիտը ՝ Արթուր Արևշատյանը,ով տարիքով շատ մեծ էր մեզանից:Այնուհետև վոկալիստը պետք է ուսումը շարունակեր Մոսկվայում,ստեղնաշարային գործիքներ նվագողը գնաց բանակ,այնուհետև հեռացավ նոր վոկալիստը՝պատճառաբանելով,թե խմբի ոճն իրեն հոգեհարազատ չէ:
Այս մշտական անկայունության պատճառը ֆինանսն է,եթե նման աշխատանքներում չկա համապատասխան ֆինանս,գործունեությունը երկար տևել չի կարող:Չնայած որ պոտենցիալ թիմի մեջ բոլորս էլ տեսնում էինք,պարզապես ոչ բոլորը ունեցան բավականաչափ կամք ՝դժվարություններին դիմանալու:
-Ի՞նչ եք կարծում՝ մեր բեմում պրոգրեսիվ մետալը զարգացնելու ձեր փորձերը՝ հաջողվեցի՞ն:Ինչ–որ շարժ նկատե՞լ եք այս ընթացքում:
–Դա միակ բանն է,որ վստահ կարող եմ ասել՝այո: «Հայարդը» շատ մեծ դեր է ունեցել հայկական պրոգրեսիվ ռոքի և մետալի զարգացման մեջ:Երբ սկսեցինք նվագել, շատերը ծանոթ էլ չէին այս ոճին:Պրոգրեսիվ մետալը ոչ բոլորին է հասանելի :Մեծ պրոֆեսիոնալիզմ է պահանջում այս ոճում ստեղծագործելը:Այդ պատճառով լսում են կամ երաժիշտները,կամ երաժշտությունից շատ լավ հասկացողները:Այսօր շատ երաժիշտների կամ խմբերի եմ տեսնում,ովքեր այն ժամանակ գալիս էին մեր համերգներին,իսկ այժմ այս ոճում ստեղծագործում են: Այս առումով,կարող եմ ասել,որ մենք իսկապես շատ բան փոխեցինք:
–Ձեր դեբյուտային ելույթում ամբողջովին կատարվել են «Dream Theater» խմբի երգերը,որը նաև ձեր ոգեշնչման աղբյուրն էր: Արդյոք փոխվե՞լ են կուռքերը ժամանակի ընթացքում:
-Անկեղծ ասած ոչ (ժպտում է): Իրենք «մաստեր» են և մինչ այժմ էլ սովորելու շատ բան ունենք:
–Ռոք խմբերի՝ գնալով աճող քանակը մեր երկրում, ինչո՞վ է պայմանավորված:Իսկապե՞ս այսօր մեծ է այս երաժշտության պահանջարկը:
–Ամենացավոտ հարցը:Այսօր ռոքը տարածվել է դեռահասների շրջանում,այն լսելն էլ դարձել է գլամուր:Կիթառ ձեռք բերելն ու ինտերնետի միջոցով մի քանի բան նվագելը շատ հեշտ է ,ռոք խումբ «բացելը» (ստեղծելը կամ հիմնելն էլ չէ, «բացելը» ) խիստ մոդայիկ :Սկսնակներն էլ հիմա չեն ցանկանում մասնագիտական կրթություն ստանալ,ինքնակրթությամբ են զբաղվում,և, սխալ սովորելով,երկու նոտա կպցնում են իրար ու խումբ բացում:
Հայաստանում իսկական ռոքը եղել է մեր ծնողների ժամանակ:Երբ պատմում են իրենց ժամանակներում կազմակերպված փարթիների և համերգների մասին,անգամ երբ լուսանկարներն ես տեսնում,հասկանում ես,որ իրենք ապրել են ռոքով:
Մի շատ կարևոր գործոն էլ կա,որով պայմանավորված է անորակ խմբերի մեծ թիվը.
նախկինում երևանյան ակումբներ ամեն մեկին չէին թողնում համերգներ տալ,հաշվի էին առնում նաև որակը:Երբ մենք սկսեցինք առաջին քայլերն անել,լսումներ էին անցկացվում՝նախքան երգելու իրավունք տալը:Նախնական պայմանավորվածություն էր ձեռք բերվում՝սպասելիքները չարդարացնելու (վատ կատարման կամ լսարան չապահովելու) դեպքում ,խումբը պետք է որոշակի գումար վճարեր: Հիմա նման արգելքներ չկան,ելույթներ ունենալը բոլորին հասանելի է դարձել:
– Իսկզբանե նվագում էիք «քավեր » գործեր,հետո սկսեցիք տեղ տալ հեղինակային երգերին: Ի՞նչ տարբերություն եք տեսնում հանդիսատեսի մեջ ձեր հեղինակայնի և քավր երգերը կատարելիս:Արդյոք քավրների ժամանակ նրանք պարզապես նոստալգիա չե՞ն ապրում:
–Մեր ազգը ցանկացած նորություն մեծ դժվարությամբ է ընդունում:Ցանկանում է լսել այն,ինչին արդեն սովոր է:Դրա համար պետք է սկսել քավերներով և ընթացքում մանր-մանր «կաթացնել» հեղինակային երգերը:Ապա,երգերի բավականաչափ լինելու դեպքում,նվագել միայն հեղինակայինները:Ես ինքս հարց եմ դրել մեր խմբի առաջ.եթե լինեն համերգներ,ապա միայն հեղինակային երգերով:Եթե մենք ունենք մեր սափական միտքը,ի՞նչ կարիք կա մյուսներինը ներկայացնելու:Առաջին անգամ քավերի տարբերակ ընտրել էինք մի բան,որը ոչ ոք դեռ չէր նվագել,դա նորություն էր: Արդյունքում Հայաստանում շատ ռոք լսողներ սկսեցին ճանաչել ու հետաքրքրվել Dream Theater-ով:
–Դուք նաև աշակերտներ ունեք ,որոնց կիթառի դասեր եք տալիս: Ինչպիսին է «մատաղ» սերնդի հետաքրքրվածությունը ռոք երաժշտության հանդեպ:
–Այո,ես ստուդիա ունեմ և շատ աշակերտներ:Այսօրվա հայտնի լիքը խմբերում (ինչպիսիք են Միկադոն, Second Moon-ը,Վուդուն,Ադանան և այլն) նվագում են իմ աշակերտները:
Աշակերտներիս մեջ մեծ ցանկություն եմ տեսնում,ու հրաշալի դեմքեր են հանդիպում,որոնք հույս են ներշնչում և ստիմուլ տալիս աշխատելու:Աշակերտներ կան,ովքեր հնարավորություն չունեն դասերի համար վճարելու,նրանց ևս մեծ սիրով եմ օգնում:Հաճախ կիթար էլ չեն ունենում, ինքս եմ նվիրում իրենց:
Ի՞նչ խորհուրդ կտաք նորաթուխ ռոք խմբերին:
-Որ կիրթ լինեն,շատ աշխատեն, ամեն մի մանրուքի վրա:
Չշտապեն համերգ տալ: Դիմեն որակյալ մասնագետների՝խորհրդատվություն ստանալու համար:Բարձր որակ ստեղծեն,նոր դուրս գան բեմ,եթե իհարկե երկար կյանք են ուզում ունենալ:
![[:am]Օֆելյա Սիմոնյան[:ru]Офеля Симонян[:en]Ophelia Simonyan](http://arvestagir.am/wp-content/uploads/2017/01/Of-Sim-100x100.jpg){kind=avatar}
Թողնել մեկնաբանություն